Vani je preko 30 stepeni, u šalter-sali Opštine Centar u Sarajevu još koji stepen više... Smrad, znoj, zraka nema, ljudi nervozni dok se guraju u nepreglednim redovima... Nikom nije jasno za šta koji šalter služi i kuda koji red vodi... Zbrka totalna!

- Evo vam ovaj papirić, mi vam više nemamo uvjerenja, nego sa ovim papirom morate stati u red za takse i tamo ćete dobiti prazno uvjerenja, pa se onda opet ovdje vratite, objašnjava mi ljubazna gospođa na šalteru.

Uzimam komad papira na kome je ispisan nekakav broj i sa užasom stajem na kraj trostrukog reda u kome čeka više desetina nervoznih građana. Red vodi do šaltera na trafici u kojoj se sve radi: izdaju prazna uvjerenja za sve namjene, kupuju takse, fotokopiraju dokumenti, uvezuju...

Fali sitnog novca, fali zraka, ponestaje i prostora u šalter sali gdje se stiska sve više ljudi... Gospođi pored mene je loše, uzimam njen papirić, ja ću prije do šaltera pa ću i za nju uzeti PRAZNO uvjerenje.

U redu strpljivo čeka i jedna sićušna Romkinja da djetetom u naramku. Vruće je očajno, jedva se diše... Dijete je zajapureno i znojno od vrućine, počinje da plače, tiho pa sve jače i jače...

- Pustite ženu sa djetetom neka prođe..., viče neko iz zadnjih redova.

Niko se ne pomjera, dva kršna momka sa gomilom dokumenata za upis na fakultet ne odstupaju ni cent, a za njima se probija izdržljivi penzioner. Dijete sve glasnije plače, majka pokušava da ga umiri, bezuspješno...

- Pustite ženu neka prođe, djetetu je vruće..., čuje se opet s kraja reda. Ali ona nije obična žena, ona je Romkinja na koju oni što su nakon sat vremena tiskanja stigli do šaltera uopšte ne žele obratiti pažnju.     

Napokon stižem i ja do malog uskog otvora na šalteru trafike, kupujem PRAZNO uvjerenje za 'Izvod iz matične knjige rođenih' i opet stajem u novi red za novi šalter. Ponovo čekanje, vruće je nesnosno, neka neko pusti zrak ili će svi popadati u nesvijest!

Stižem konačno na red, moje PRAZNO uvjerenje prolazi kroz kompjuter i u njega se unose potrebni podaci. Mislim, gotovo je, ali tada službenica s druge strane stakla izgovara:

- Sada ponovo morate u onaj isti red da ovo kopirate, pa se vratite opet ovamo da vam dokument ovjerimo!

- Molim??? Šta?! Zašto kopiranje, ovjera, opet jedan red, pa drugi... Ko je ovo smislio?!

- Znate, ovo su vam sada trajna uvjerenja i nigdje ne predajete original nego ovjerenu kopiju...

- Pobogu, mogu li to da uradim negdje drugo ili moram da umrem ovdje?!

- Možete u bilo kojoj opštini izvršiti ovjeru, izgovara spasonosnu rečenicu gospođa sa šaltera, a ja grabim svoj ORIGINAL JMBG uvjerenja i hvatam se izlaza...

Jurim u Opštinu Novo Sarajevo, tamo tek nekoliko ljudi stoji u po dva reda, kopiranje ide u par sekundi, a klima ugodno hladi prostor... Sve završavam za samo desetak minuta.

Sjećate li se Ljubiše Markovića, nekadašnjeg sjajnog načelnika Opštine Centar koji je sve njene važne funkcije prilagođavao isključivo - građanima? Šalter sale ove sarajevske opštine bile su pojam organizovanosti i sistemske usluge, uveli su se brojevi, prozivanje na šalterima, ukinuli redovi, a građani su se konačno osjećali k'o ljudi kojima je njihova opština na usluzi.

E, svi koji su ove sedmice pohrlili u Opštinu Centar da 'završe papire' za vađenje pasoša, novih ličnih karti, dokumenata za upis na fakultete, srednje škole, a rijetki i za zaposlenje, doživjeli su nervi slom unutar šalter sale ove nekada najorganizovanije sarajevske opštine.

Sve što je Ljubiša Marković uradio i uredio, sadašnji načelnik je uništio!

Ogorčena stanarka Opštine Centar Sarajevo