Dok su predsjednici i vlade mnogih zemalja zaokupljeni iznalaženjem mogućnosti za postizanje mira na ukrajinskom ratištu i traženjem odgovora na promjene u globalnim odnosima koje se odvijaju i nagovještavaju nakon predsjedničkih izbora u SAD, vlast u Srbiji podstiče tenzije u društvu, targetira unutrašnje neprijatelje i osniva “Pokret za narod i državu” koji će braniti nacionalne interese(?) - piše Petar Radojčić, general-potpukovnik u penziji, za portal Nova.rs.

U autorskom tekstu dalje navodi: 

Istovremeno, remeti stabilnost Zapadnog Balkana, zagovaranjem stvaranja “srpskog sveta”, podržavanjem secesionističke politike predsjednika bosansko-hercegovačkog entiteta –  Republike Srpske Milorada Dodika i usložavanjem odnosa sa Republikom Hrvatskom.

U uređenim državama (što Srbija, nažalost, nije), u kriznim okolnostima i odsudnim trenucima, institucije preduzimaju mjere u pravcu objedinjavanja građana i podizanja kapaciteta radi sprečavanja nadolazeće opasnosti ili odbrane od spoljnjih neprijatelja (moguće, potpomognute domaćim izdajnicima). No, kod nas nije uobičajena situacija.

Institucije, pod rukovodstvom predsjednika države Aleksandra Vučića, razrađuju i sprovode (po supozicijama – pretpostavkama) plan odbrane države od “domaćih neprijatelja” koji, uz podršku stranih izdajnika(?), već četiri mjeseca, “terorišu” građane koji “žele da rade i uče”.
Za ozbiljnu društveno-političku krizu zaslužan je nedemokratski karakter režima.

Naime, Srbija je, voljom državnog rukovodstva, raspolućena, zaglavljena i suočena sa izazovima mnogo duže od četiri mjeseca. Situacija u državi i društvu pogoršava se iz godine u godinu, iz dana u dan i rezultira sve većim i dubljim društvenim raskolom u režiji funkcionera koji bi, po Ustavu (koji ignoriše), trebao da izražava državno jedinstvo i bude predsjednik svih građana. Nakon dolaska neoradikala (SNS) na vlast, sa “recikliranim” kadrovima socijalista, demokrata, liberala i drugih “satelita”, počinje bezobzirna trgovina uticajem; zloupotreba službenih položaja; rasipničko gospodarenje resursima; ukorjenjivanje kvazi patriotizma, ekstremnog i agresivnog nacionalizma; stvaranje atmosfere netolerancije neistomišljenika i drugih zala, ali i temeljno razaranje političke i socijalne zajednice Srbije.

Zbog autokratske tendencije aktuelnog režima, ne može se predvidjeti gdje će zemlja biti sutra, a kamoli u narednih pet do deset, ili više, godina. Aleksandar Vućič je obesmislio demokratiju, uspostavivši sistem u kome su državne institucije paralisane, režimski mediji i nezavisni novinari pod pritiskom, opozicione stranke fragmentizovane i (većinski) diskreditovane, a građani podijeljeni (mnogi i poniženi). U takvim okolnostima, uz toleranciju Zapada, podršku Istoka i “blagoslov” Srpske pravoslavne crkve, stvoren je povoljan ambijent za selektivnu primjenu Ustava i zakona, sistemsku korupciju, organizovan kriminal, “reformu” bezbjednosnih službi po mjeri sopstvenih potreba, zapostavljanje struke,
targetiranje “unutrašnjih neprijatelja”, izostanak krivične odgovornosti i (u zamjenu za Kosovo) očuvanje vlasti.

Sve izraženije napetosti između vlasti i njenih oponenata, kao i dijela građana, kulminirale su nakon obrušavanja nadstrešnice na željezničkoj stanici u Novom Sadu, sa tragičnim posljedicama. Nakon pokušaja državnih zvaničnika i institucija da “kontrolišu štetu”, postalo je očito da je vrijeme da se nešto preduzme, jer bezobzirno, nemoralno i osiono ophođenje nadležnih i političko nasilje prijete da eskaliraju u otvorenu diktaturu.

Višegodišnje manipulacije propagandne mašinerije o uticaju hibridnih prijetnji na nacionalnu bezbijednost Srbije, sa početkom masovnih (mirnih) studentskih protesta, prihvaćenih od velikog broja građana, zamijenile su, svakodnevne, “procjene” rizika od nereda i nemira koji nagovještavaju “obojenu revoluciju”. Očekivano, vladajući režim je mobilizaciju “boljševičkih plenumaša”, “stranih plaćenika”, “autonomaša” i ostalih kvislinga, potpomognutu “grupama za pritisak” i obavještajnim službama zapadnih centara moći, okvalifikovala kao pokušaj nedemokratske smjene vlasti i to u tenutku kada je Srbija “pritisnuta” (?) sa svih strana. Nisu izostale razne podmetačine, teorije zavjera, optužbe i najave posljedica koje su, usljed pokušaja destabilizacije države, nastupile i koje mogu nastupiti. Naravno, prećutkuju se uzroci, sve masovnijeg, narodnog bunta.

Nakon brojnih prijetnji prosvetarima i fizičkih napada na studente, a naročito 15. marta, na dan velikog protesta u Beogradu, došlo se do spoznaje da vlast više ne vodi (samo) psihološko-propagandni rat protiv “manjinskog” dijela građana ove zemlje. Postalo je očigledno da je spremna na konflikt i represivne mjere kako bi “vratila Srbiju poštenom narodu”. Podstrekač institucionalnog i vanistintucionalnog verbalnog, pravnog i fizičkog nasilja, koje treba da izazove osjećaj straha, nesigurnosti, pasivnosti, pa i nemoći opozicione javnosti, je niko drugi do predsjednik države i svih Srba(?) Aleksandar Vučić - upozorava penzionisani general Radojčić u tekstu čiji nastavak možete čitati ovdje. 

(DEPO PORTAL/ad)