Preispituje procese introspekcije i autoanalize, istraživanja sopstvenih psiholoških i umjetničkih prostora, identiteta, pola, roda, seksualnosti i subjektivnosti.

Umjetnički rad postaje prostor autorefleksivne spoznaje, socijalnog i političkog stava kao elementa slike o sebi.

Spajanjem ličnog narativa i društvenih značenja djelo ostvaruje interakciju i komunikaciju na više nivoa, gdje djelo, kontekst, autorica i recepijent, postaju međusobno povezani elementi utopljeni u mrežu značenja.

AUTOREPLIKACIJA KAO NUŽNOST

Već odavno Nelu Hasanbegović zanima ljudska priroda, čovjek kao materija, duhovno biće, kao produkt same prirode, te njegovo pozicioniranje naspram tehnologije kroz promišljanja o prapočelu. Odgovore traži u formi, u konstrukciji forme, njenom definisanju unutar i naspram prostora; u materijalu kojim tu formu određuje. U novoj seriji svjetlosnih/ambijentalnih instalacija Self-replication, autorica razmatra pitanje fundamentalnih aspekata ljudskog postojanja. Ovog puta zamjenjuje čelične sajle i druge teške materijale, koje inače koristi u svome radu, s lepršavom čipkom čije niti podsjećaju na ljudska mišićna vlakna.

Hasanbegovićeva dio umjetničkog fokusa prenosi na funkcionalnost jezika u cilju provjere kako istina(e) mogu biti verbalizovane i artikulisane u kontekstu vizualne umjetnosti. Svaka izložena riječ kao dio reljefne instalacije predstavlja njenu ličnu istinu, koje je u konačnici određuju. Poput riječi koje tvore veliki autoportret – freedom, equality,  femininity, power, love, unity (sloboda, jednakost, ženstvenost, moć, ljubav i združenost), one tkaju kvalitet autoričinog bića, ali u isto vrijeme opisuju i jedno ljudsko iskustvo. Ispisane riječi na reljefima poput atom, energy, light, evolution i being za autoricu predstavljaju formulu života, odnosno nužne elemente bez kojih bi naš nastanak kao bioloških struktura – organskih entiteta, bio nemoguć. Gradacija značenja polazi od pojma atoma kao osnovne jedinice od koje se gradi svaka živa materija, preko energije koja pokazuje našu sposobnost da izvršimo neki rad i time si omogućimo preživljavanje, do razvoja ljudske vrste (evolucije) od ćelije do misaonog bića. Međutim, značenje riječi being, koju prevodimo kao postojanje, može se tumačiti kao postojanje mehanički programiranog čovjeka, koji je kroz tehnologiju i digitalizaciju kulture i sam poprimio tronovski koncept egzistiranja u dva svijeta – unutar softverskog svijeta koji je paralelan sa našim realnim.

Torzo na kojem se ističe trudnički stomak kao podsjetnik autoričinog majčinskog iskustva, sačinjen je također od čipke s motivom matične ploče. Poput 3D računarskog moduliranja, instalaciju podržavaju niti koje djeluju kao laserske zrake u praznom izložbenom prostoru. Ovaj rad se bavi tehnološkim iskustvom čovjeka te njegovom mehaničkom reprodukcijom kulture: čovjek egzistira u nekoj vrsti računarske simulacije stvarnog života, a problem njegovog postojanja je vezan za problem upotrebe tehnologije, gdje se u evolucijskom razvoju čovjeka tehnologija smatra nastavkom/nadogradnjom ljudske vrste. Autorica i sama simulira taj paralelni elektronski svijet replikacijom svog biološkog tijela u drugo tijelo napravljeno od čipke. Autoreplikacija o kojoj Hasanbegovićeva govori kroz svoj rad je konstrukcija tehnološke kopije same sebe, i kroz fizički nastavak svoga rada zauzima jedino moguće mjesto – umjetničku galeriju, gdje joj je dozvoljeno uspostavljanje novih modela ponašanja, misli i emocija.

(DEPO PORTAL/BLIN MAGAZIN/dh)