Najduži upravnički mandat u Jugoslovenskom dramskom pozorištu bio je pod upravom Jovana Ćirilova kada su i nastale kultne predstave “Putujuće pozorište Šopalović”, “Per Gint”, “Rodoljupci”, “Buđenje proleća”, “Ruženje naroda u dva dela”, “Lažni car Šćepan Mali”,  “Bure baruta”, “U potpalublju”, “Beogradska trilogija”…  Od osnivanja Bitefa 1967., jednog od najznačajnijih regionalnih pozorišnih festivala pa do danas, bio je njegov umjetnički direktor i selektor.
Dvostruki je dobitnik Sterijine nagrade za novinsku pozorišnu kritiku i za naročite zasluge na unapređenju pozorišne umjetnosti. Dobio je Oktobarsku nagradu Grada Beograda  za   životno djelo.
 
Ćirilov je rođen  30. avgusta 1931. godine u Kikindi, gdje je i maturirao u tamošnjoj gimnaziji. Diplomirao je filozofiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1955.
Odmah po okončanju studija zapošljava se kao dramaturg i mlađi asistent u JDP-u a deset godina kasnije prelazi u Atelje 212, takođe na poziciju dramaturga.
Od 1985. do penzije 1999. bio je upravnik JDP-a.
 
''Samo budale mogu da kažu da su srećne, na tako nešto ni ne pomišljam.Umesto toga kažem da sam zahvalan okolnostima i ovom društvu koje me je do te mere prihvatilo, pruživši mi šansu da radim nešto što volim. Dakle, imao sam sreću ali ne mogu reći da sam srećan. Pogotovo živeći u ovako užasnom svetu,'' rekao je Jovan Ćirilov u jednom od posljednjih intervjua u aprilu ove godine u nedjeljniku Vreme.
 

Bio je blizak demokratskim snagama u Srbiji, učestvovao u kulturnom programima Liberalne demokratske partije, ali je zvanično bio član samo Komunističke partije Jugoslavije, vjerujući da je za jedan život jedna partija sasvim dovoljna.
 

Poznavao je Tita, Sartra, Krležu i Andrića koji je bio na čelu Pozorišnog savjeta JDP-a. I dok se Krleže sjećao kao čovjeka nabijenog emocijama od Andrića za cijelog života nije čuo nijednu emotivnu rečenicu.
 
Sa najboljom prijateljicom Mirom Trailović, osnivačicom Bitefa i jednom od najznačajnijih pojava na jugoslovenskoj pozorišnoj sceni po vlastitom priznanju svađao se svakodnevno, jer je Mira zbog vlastite posebosti u prijateljstvu i svemu ostalom tražila cijelog čovjeka.
 
Od pozorišta je dobio zadovoljenje strasti koju je gajio od djetinstva. Putovao je, upoznavao velike ljude što je vodilo ka ličnoj ostvarenosti i potvrdi da je šest decenija u 
službi teatra vrijedilo, vjerujući da je sveta dužnost intelektualca da se bori protiv svake vrste primitivizma i isključivosti.
 

A.K.